گرسنگی پوست یا گرسنگی لمسی اصطلاحی است که به اشتیاق عاطفی و فیزیولوژیکی برای لمس فیزیکی اشاره دارد. این فقط در مورد ولع جسمانی نیست، بلکه در مورد نیاز عمیق انسان به ارتباط با دیگران است. در عصری که رسانه‌های اجتماعی و ارتباطات دیجیتال بر تعاملات چهره به چهره اولویت دارند، موضوع گرسنگی پوست هم مهم و هم ضروری شده است. درحالیکه این پلتفرم ها ما را در سطح جهانی به هم متصل می‌کنند، می‌توانند به طور ناخواسته منجر به فقدان ارتباط انسانی ملموس شوند.این مقاله درباره گرسنگی پوست، چرایی اهمیت لمس و چگونگی تشخیص آن بحث می‌کند و راهنمایی‌هایی برای مقابله با این نیاز ارائه می‌دهد.
منشاء گرسنگی پوست چیست؟ (چرا لمس برای انسان مهم است؟)
مردم به طور طبیعی اجتماعی هستند و لمس بخش مهمی از نحوه ارتباط ما با دیگران است. این به ما احساس خوبی می‌دهد و به ما کمک می‌کند احساس کنیم به خود تعلق داریم. از یک دست زدن به پشت گرفته تا یک آغوش گرم، لمس می‌تواند نشان‌دهنده مراقبت و درک باشد به گونه‌ای که کلمات همیشه نمی‌توانند آن را به تصویر بکشند. وقتی کسی را لمس می‌کنیم، برایمان مهم است، بدنمان هورمونی ترشح می‌کند که باعث می‌شود احساس شادی و امنیت کنیم. لمس همچنین به کاهش استرس کمک می‌کند.
برای نوزادان، لمس کردن به رشد مغز و احساسات آنها کمک می‌کند. برای بزرگسالان، به ما کمک می‌کند تا از نظر عاطفی ثابت بمانیم، دوستی ایجاد کنیم و حتی می‌تواند بدن ما را سالم تر کند. اگرچه ما در دنیایی پر از فناوری زندگی می‌کنیم، نیاز ما به لمس بخش عمیقی از انسان بودن است و اهمیت ارتباطات دنیای واقعی را به ما یادآوری می‌کند.
چه عواملی باعث گرسنگی پوست می‌شود؟
عواملی که منجر به گرسنگی پوست می‌شود عبارتند از:
- انزوا و عدم تعامل اجتماعی. تنها زندگی کردن یا گذراندن زمان قابل توجهی بدون تماس انسانی می‌تواند به افزایش احساس تنهایی و اشتیاق برای لمس کمک کند. مغز انسان برای جستجوی ارتباطات سیمی شده است و فقدان تعامل فیزیکی می تواند منجر به احساس افسردگی، اضطراب و حتی بیماری‌های جسمی مانند فشار خون بالا شود.
- تنظیمات شخصی. برخی از افراد ممکن است ترجیحات شخصی یا تجربیات گذشته داشته باشند که باعث می‌شود از لمس فیزیکی دوری کنند و به طور ناخواسته منجر به گرسنگی لمس شوند.
- عوامل فرهنگی. فرهنگ‌های مختلف هنجارهای متفاوتی در مورد لمس فیزیکی دارند. در برخی جوامع، لمس ممکن است برای روابط بسیار نزدیک باشد، درحالیکه در برخی دیگر، لمس گاه به گاه ممکن است بخشی منظم از تعامل اجتماعی باشد. کسانی که در فرهنگی زندگی می‌کنند که با راحتی شخصی آنها همخوانی ندارد ممکن است گرسنگی پوست را تجربه کنند.
تاثیر روانی گرسنگی لمسی
فقدان ارتباط فیزیکی یا گرسنگی پوستی می‌تواند اثرات جدی بر سلامت روان داشته باشد. بدون این ارتباط، ممکن است بیشتر احساس استرس یا اضطراب کنید، زیرا معمولا باعث ترشح اکسی توسین می‌شود، هورمونی که احساس آرامش و امنیت را ایجاد می‌کند. بدون این تعامل کلیدی، سطح استرس می‌تواند افزایش یابد و منجر به غمگینی یا افسردگی شود. احساس تنهایی و انزوا نیز می‌تواند ایجاد شود که به طور بالقوه مشکلات سلامت روان را بدتر می‌کند.
فقدان طولانی مدت این ارتباط حیاتی حتی ممکن است بر روابط و ارتباط با دیگران تأثیر بگذارد. این چالش‌ها بر اهمیت ارتباط فیزیکی نه تنها برای سلامت جسمانی بلکه برای حفظ یک ذهن سالم تأکید می‌کنند.
آیا فقط به لمس صمیمی یا حسی نیاز داریم؟
لمس فراتر از روابط عاشقانه یا صمیمی است، این یک بخش اساسی از تعامل انسانی است. هنگامی که دست دادن‌های سنتی در طول همه‌گیری متوقف شد و با امواج دور یا برآمدگی‌های آرنج جایگزین شد، این تغییر عمیقاً احساس شد و در بسیاری از برخوردهای اجتماعی و حرفه‌ای خلاء ایجاد کرد. ژست ساده یک دست دادن، که اغلب بدیهی تلقی می‌شود، اعتماد و همکاری را تشویق می‌کند و عدم وجود آن باعث از دست دادن محسوس ارتباط شخصی می‌شود.
- استراتژی‌های خودپروری: مراقبت از شما
کارشناسان در زمینه روانپزشکی و علوم رفتاری هشدار می‌دهند که گرسنگی لمسی یک نگرانی واقعی و قابل توجه است. با این حال، برای برخی از افراد، لمس فیزیکی ممکن است به دلایل مختلف همیشه در زندگی آنها قابل دسترس یا مطلوب نباشد. در حالیکه این عوامل می‌توانند چالش‌هایی را در رفع نیاز به لمس فیزیکی ایجاد کنند، استراتژی‌های زیر همچنان می‌توانند در ایجاد ارتباطات و افزایش رفاه حتی بدون تماس فیزیکی مفید باشند:
- بر ایجاد ارتباط عاطفی تمرکز کنید. فراتر از تماس فیزیکی، ارتباطات عاطفی را می‌توان از طریق گفتگوهای معنادار، نشان دادن همدلی و ایجاد تجربیات مشترک پرورش داد. در فعالیت‌هایی شرکت کنید که از نظر احساسی طنین انداز می‌شوند، خواه سرگرمی‌های مشترک، بازی‌ها یا صحبت‌های ساده دل باز.
- روی مراقبت از خود سرمایه گذاری کنید. برای کاهش احساس انزوا یا محرومیت، فعالیت‌های خودمراقبتی را که سلامت روانی و جسمی را ارتقا می‌دهند، در اولویت قرار دهید. این می تواند شامل ورزش، مدیتیشن، سرگرمی‌ها، یا حتی لذت‌های ساده مانند حمام گرم یا غذای مورد علاقه باشد.
- ارتباطات مجازی ایجاد کنید. در عصری که نزدیکی فیزیکی ممکن است محدود باشد، تماس‌های ویدیویی یا گردهمایی‌های مجازی می‌توانند این شکاف را پر کنند. جلسات مجازی منظم با دوستان و خانواده می تواند حس صمیمیت و اجتماع را ایجاد کند.
- تعامل جامعه را کاوش کنید. داوطلبانه یا مشارکت فعال با گروه‌های اجتماعی می‌تواند حس تعلق و ارتباط را تقویت کند. ارتباط با دیگران پیرامون اهداف یا علایق مشترک می‌تواند احساس انزوا را برآورده کند و کاهش دهد.
- ارتباطات باز را تقویت کنید. گفتگوهای صادقانه و باز با دوستان یا خانواده در مورد احساسات و نیازهای خود را تشویق کنید. درک و حمایت عاطفی از یکدیگر می‌تواند راهی قدرتمند برای احساس ارتباط باشد.
- اپلیکیشن های سلامت روان. استفاده از برنامه‌های سلامت روان می‌تواند منبع ارزشمندی برای مقابله با محرومیت از لمس باشد، زیرا آنها ابزارها و پشتیبانی شخصی‌سازی شده‌ای مانند مراقبه‌های هدایت‌شده، ردیابی خلق و خو، یا دسترسی به جلسات درمانی مجازی را ارائه می‌دهند که همگی برای تقویت رفاه عاطفی و ارتباط طراحی شده‌اند. حتی در غیاب لمس فیزیکی.
- اتصالات فیزیکی جایگزین را کاوش کنید. اگر میل به لمس فیزیکی دارید، ممکن است اقدامات درمانی مانند ماساژ درمانی، رفلکسولوژی یا شیاتسو را در نظر بگیرید. این تکنیک‌ها می‌توانند حس ارتباط فیزیکی و آرامش را ایجاد کنند. تعامل با یک متخصص آموزش دیده در این زمینه‌ها ممکن است راهی برای ارضای اشتیاق برای لمس در یک محیط کنترل شده و شفابخش باشد.
در حالیکه فقدان لمس می‌تواند برای پیمایش پیچیده باشد، این استراتژی‌ها بر تقویت حس ارتباط و رفاه گسترده تر تمرکز می‌کنند. آنها اذعان دارند که ارتباط انسانی فراتر از لمس فیزیکی است و پرورش این ارتباطات می‌تواند کیفیت زندگی را تا حد زیادی افزایش دهد.
نیلوفر علی‌بیگی
منبع:
Crimmins, J. (September 07, 2023). Skin Hunger: The Psychological Impact of Touch Starvation. Taken from the link: https://healthnews.com/mental-health/self-care-and-therapy/the-psychological-impact-of-touch-starvation/
