چرا ممکن است بعد از تجربه رویداد آسیبزا در صمیمیت مشکل داشته باشید؟
رویدادهای آسیبزا میتوانند موجب ترشح هورمونهایی در بدنتان شود که شما را دچار قطع ارتباط با محیط میکنند.
نویسنده: سوزان بابِل
این یک افسانه است که تنها قربانیان سؤاستفاده جنسی از مشکل در صمیمیت رنج میبرند. در واقع قربانیان سواستفاده جنسی ممکن است هیچ علامتی جسمانی از مشکل در صمیمت از خود نشان ندهند، اما مشکل در صمیمت در این افراد نامتداول نیست. زمانی که هر نوع رویداد آسیبزایی را تجربه میکنیم بدنمان وارد حالت فیزیولوژیک بقاء میشود – پاسخی که اگر خاتمه نیابد و به تنظیمات طبیعی سیستم عصبی بازنگردد میتواند موجب مشکلات جسمانی و هیجانی در صمیمیت شود.
برای مثال شما ممکن است رابطهای محبتآمیز داشته باشید اما بعد از تجربهی یک فاجعهی طبیعی، از دست دادن یکی از عزیزان یا تصادف با خودرو، احتمال دارد احساس کنید که عشق و محبت خود را از دست دادهاید، با محیط بیگانه هستید، میل جنسی خود را از دست دادهاید یا حتی از لمس شدن بیزار شدهاید.
دلیل چنین احساسهایی ممکن است هیچ ارتباطی به عشقتان نسبت به عزیزانتان نداشته باشد، بلکه با چیزی که اخیراً یا مدتها پیش از سر گذراندهاید ارتباط دارد. وقتی رویداد آسیبزا رخ میدهد موجب آن میشود که بدنتان وارد حالت بقاء –جنگ، گریز یا بر جای خشک شدن – شود.
این تاثیرات ممکن است باقی بمانند و موجب ترشح هورمونهای استرس نظیر کورتیزول شوند که اثر جانبی آنها ایجاد احساس قطع ارتباط با دنیا و کنارهگیری است و ارتباط قلبی ما به کسی که به او عشق میورزیم را دچار نقصان میکنند. همچنین پاسخ جنگ، گریز یا بر جای خشک شدن میتواند بدنمان را در حالت گرفتگی و خاموشی قرار دهد و اجازه ندهد برای صمیمیت به اندازه کافی آرام باشیم.
شما خوشبختانه میتوانید این هورمونهای استرس را با هورمون پیوند دهندهی عشق، که اُکسیتوسین نامیده میشود خنثی کنید. شما میتوانید با انجام تمرینات ساده آرامسازی، ارتباط خود با دنیای بیرونی و احساسات محبتآمیز خود را باز یابید. اُکسیتوسین موجب پرورش احساس ارتباط و پیوند میشود و به سادگی میتواند با دریافت یا اعطای تحسین و قدردانی ترشح شود. تلاش کنید تا دو یا سه بار در روز به شیوههای مختلف از دیگران قدردانی کنید.
زوجهایی که این تکلیف را در درمان به آنها میدهم اغلب میگویند که جستجو به منظور اعلام چیزی مثبت موجب شده تا کمتر بر جنبههای منفی و بیشتر بر جنبههای مثبت تمرکز کنند. کتاب بدن را شفا بده، ذهن را شفا بده که آن را نوشتهام، این پیام را در بر دارد که میتوانید با “تماسهای جسمانی ساده” – تماس چشمی صمیمانه و گرم، لبخند زدن و خندیدن با دیگران و ارسال پیامهای محبتآمیز به یکدیگر- نیز اُکسیتوسین را افزایش دهید.
همه اینها بر انرژی عشقتان میافزاید و رابطهتان را باطراوتتر و محبتآمیزتر میکند. علاوه بر کنارهگیری و احساس قطع ارتباط با محیط، بسیاری دیگر از مشکلات ناشی از رویدادهای آسیبزا میتواند هر رابطهای را مختل کنند. بعد از یک رویداد آسیبزا شما ممکن است احساس آسیبپذیری پیدا کنید، تلاش کنید تا از درد هیجانی اجتناب کنید و حالت دفاعی و کنترلگرانه پیدا کنید. این مکانیزمهای مقابله متأسفانه ممکن است موجب افسردگی و اضطراب شوند که میتواند شما را از صمیمیت هیجانی و جسمانی با شریک زندگیتان دورتر کند، زیرا نمیتوانید بدون تحت تاثیر قرار دادن دیگری از احساسات خود اجتناب کرده یا رهایی پیدا کنید. همانطور که نویسندهی کتاب عشق بیدفاع توضیح میدهد، داشتن پیوند با احساسات و هیجاناتمان برای احساس پیوندی عمیق با دیگران بسیار حائز اهمیت است.
دسترسی به احساسات سرکوبشده و توانایی مدیریت آنها، ما را قادر میسازد تا با احساستمان در تماس باشیم و میتواند به ما کمک کند تا قلبمان را مجدداً به روی عشق عزیزانمان باز کنیم. سعی کنید تا گامهای کوچکی بردارید برای آنکه به خودتان اجازه دهید تا هیجانهای منفی سرکوبشده را احساس و سپس ابراز کنید. برای مثال ممکن است به خودتان بگویدد “احساس تنهایی، غم یا اضطراب میکنم.” میتوانید این احساسات را در ابتدا با یک رواندرمانگر و سپس با یکی از عزیزانتان به اشتراک بگذارید.
وقتی سعی میکنید با هیجانات سرکوب شدهتان ارتباط برقرار کنید، به مرور در این کار بهتر و بهتر میشوید. همچنین وقتی هیجانات خود را تجربه میکنید، ببینید میتوانید حسهای جسمانی همراه با آن، نظیر تپش قلب، انقباض عضلانی یا هر حس دیگری را شناسایی کنید. اگر با ابراز کلامی هیجاناتتان راحت نیستید میتوانید آنها را در خلال حرکات، ژستهای صورت و بدن، هنر، موسیقی یا هر چیز دیگری ابراز کنید. دقت کنید که چگونه بدن و هیجاناتتان میتواند با توجه به حس
های بدنیتان آرام شود یا تغییر پیدا کند. ممکن است از اینکه با تمرین بیشتر، پیوند قویتری با خودتان، و به نوبه خود با دیگران احساس میکنید شگفتزده شوید. شما با تمرینات آرامسازی نظیر تمرینات تنفس، مدیتیشن، یوگا یا هر تمرین آرامسازی دیگری، میتوانید گرفتگی و “حالت بقاء” بدنتان را خنثی کنید.