نویسنده: دکتر لائورا میر
تخمین زمان مطالعه: 3 دقیقه
من همیشه این را می شنوم: «من انگیزه ای ندارم». بسیاری از مراجعین من به دلیل نداشتن انگیزه برای انجام مسئولیت های اصلی زندگی مانند پرداختن صورت حساب ها، تمیز کردن خانه، تلفن کردن، و مراقبت از سلامتی شان مراجعه می کنند.
چه زمانی انگیزه مند می شوند؟ زمانی که در منطقه خطر قرار می گیرند. یک پرداخت به عقب افتاده به آنها انگیزه ی پرداخت صورت حساب را می دهد. زمانی که دوستان می خواهد سر بزنند یا زمانی که خانه به حدی کثیف و چندش آور است که نمی توانند آن را تحمل کنند، زمانی است که انگیزه ی تمیز کردن را پیدا می کنند. درست چند دقیقه قبل از یک پیامد منفی آنها انگیزه ی تماس گرفتن را پیدا می کنند و در زمان بیماری انگیزه ی مراقبت از سلامتی شان را پیدا می کنند.
چیزی که واقعا در حال وقوع است این است که عادت به تاخیر انداختن به مغز ما آموزش داده که درست قبل از اتفاق، آدرنالین را افزایش دهد و ما انرژی فعالیت کردن را پیدا کنیم. آدرنالین به ما انرژی می دهد، پس ما منتظر افزایش آدرنالین می مانیم تا انگیزه پیدا کنیم.
کارها بالاخره انجام می شوند؛ در حالی که با هزینه ی بدنی زیاد و زندگی سطح پایینی همراه می شود که می تواند منجر به افسردگی، اضطراب و فقدان لذت شود. جریان تحتانی زندگی روزمره، یک محیط منفی است. انگیزه برای انجام دادن کارها از منطقه ی خطر ترس، نگرانی و اضطراب حاصل می شود. این می تواند باعث رکود و سخت شدن زندگی شود، چرخه ی استرس به تاخیر انداختن همچنان ادامه یابد و بدن شما را در هورمون های استرس آسیب زا غرق کند.
خبر خوب این است که می توانید جریان تحتانی زندگی را تغییر دهید. در اینجا پنج گام برای افزایش انگیزه مثبت به منظور یک زندگی سالم تر و شادتر را معرفی می کنیم:
1- به خودتان آموزش دهیدبدانید که همان مغزی که آدرنالی را بالا می برد و تخلیه می کند پتانسیل یکسانی برای افزایش هورمون های شادی آور مانند سروتونین، اندورفین ها و دوپامین دارد. سروتونین زمانی آزاد می شود که شما احساس مهم بودن و معنا داشتن می کنید و حس رضایت درونی دارید. اندورفین ها (مورفین درون زاد) مخدرهای طبیعی بدن برای از بین بردن استرس و افزایش لذت هستند. آنها با غذاهای خاص، روابط اجتماعی، و نور و ورزش متعادل آزاد می شوند. دوپامین به ما انگیزه ی فعالیت کردن به سمت اهداف و امیال مان را می دهد و به هنگام دستیابی به آنها به ما احساس لذت را اعطا می کند. اما برای آزادسازی دوپامین حتی در مقادیر کوچک، شما مجبورید که بعضی فعالیت ها را انجام دهید.
2- تخلیه ی آدرنالین را متوقف سازید
در هفته حداقل یک صورت حساب را پرداخت کنید. این به معنای روشی زمان مندی که در آن صورت حساب ها را پرداخت می کنید نیست، بلکه به معنای خارج کردن مغزتان از منطقه ی خطر برای متوقف ساختن تخلیه ی ناگهانی آدرنالین است. هر روز ده دقیقه تمیز کنید و یک ساعت در آخر هفته به جای آنکه هجوم آدرنالین برای چهار ساعت به شما برای پاک سازی انگیزه دهد. مغز شما هیچ دلیلی برای تخلیه ی آدرنالین در لحظات آخر نخواهد داشت اگر شما اقدامات کوچکی را انجام دهید و در نتیجه با کمک به مغزتان برای آزادسازی بیشتر و پرتکرارتر دوپامین خودتان سود خواهید برد.
3- از ادارکات تان آگاه شوید.
به هنگام انجام اقدامات کوچک افکارتان را به سادگی مشاهده کنید. آیا اتفاقات را وحشتناک، دردناک و خسته کننده ادراک می کنید؟ اگر این چنین است، شما رویداد را به عنوان یک منطقه خطر عاطفی ادراک می کنید و البته که به تاخیر می اندازید. مغز شما هم چنین پتانسیل تغییر افکار به سمت فعالیت های روزمره ای را دارد که حدود 80 درصد از زندگی روزمره را می سازند- مانند خوردن، دوش گرفتن، تمیز کردن، رانندگی کردن و پیاده روی
4- صادق باشید
به سمت حقیقت تجربه ی واقعی حرکت کنید نه داستان های خلاقانه تان در مورد اینکه چقدر آن تجربه وحشتناک است. زمانی که ظرف ها را می شویید، آب گرم را احساس کنید. کف صابون را ببینید. بوی آن را استشمام کنید. یک لیوان و بشقاب بردارید. فنجان را آب بکشید. آن را تمیز کنید. آی واقعا خیلی وحشتناک است؟
زمانی که صورت حساب ها را پرداخت می کنید، به وب سایت بانک بروید. به وضعیت خود نگاه کنید. پاکت را باز کنید، مقدار بدهی را ببینید چک لیست را بردارید. یک قلم پیدا کنید، اعداد و حروف را یادداشت کنید. پاکت نامه را مهر و موم کنید. به صندوق پستی بروید و یا چند بار انگشتان خود را به روی پرداخت آنلاین بزنید.
5- به خاطر ادراکات جدیدتان قدردان و خوشحال باشید و بدانید که حقایق بیشتری وجود دارد.
شما به خاطر داشتن فرزندانی که در خانه خاک بازی می کنند خوشحال هستید. شما به خاطر داشتن خانه ای برای تمیز کردن، پرداختن اجاره، و پرداخت قبض تلفنی که شما را به دوستان و خانواده تان نزدیکتر می کند خوشحال و قدردان هستید. شما به خاطر داشتن خانه ای که دوستانتان به آن سر می زنند و به خاطر داشتن دوستان تان خوشحال هستید. شما به خاطر داشتن غذایی که به خاطرش ظرفها را می شویید قدردانید.
شما به خاطر داشتن بدنی که در آغوش می کشد و می بوسد، و می تواند حرف بزند، ببینید و کلمات تحسین برانگیز را بشنود قدردان هستید. شما به خاطر داشتن همه ی این چیزها قدردانید، و انگیزه ی مراقبت و قدردانی به خاطر داشتن آن ها را دارید.
